Verschillende ochtenden op een rij zijn de klachten weer erger als de dag er voor en dan grijpt de angst mij. Wat gebeurt er in mijn lichaam, mijn rechter arm heeft minder kracht dan de dag er voor, ik voel me elke dag minder en ik ben ontzettend moe. Heel veel vragen razen door mijn hoofd: Wat gebeurt hier? Wat betekend dit voor mij? Waar gaat dit naar toe? Wat brengt dit mij?
Ik voel, voor het eerst, angst. Angst voor mijn leven en hoe mijn leven er uit zal gaan zien. Angst van: Wat als ik hier nu niet naar luister… dan gaat het misschien nog erger worden. Ik voel in alles dat dit van mijn Ziel is, maar wat wordt hier van mij gevraagd? Wat moet ik doen? Ik voel duidelijk dat ik niet in het reguliere circuit wil, maar wat dan wel?
Jeetje, wat gebeurt er in mijn lichaam… allerlei beelden van mensen die ik heb verzorgd met halfzijdige verlammingen en afasie (spraakstoornissen) komen in mijn gedachten voorbij. In gedachte zie ik mij al in een revalidatietraject stappen, want het moet beter worden! (En zo snel mogelijk). Maar dan komt ook de gedachte dat ik eerst mijzelf rust en tijd mag gunnen en te zijner tijd zal het verbeteren aan bod komen.
De angst kleurt mijn denken, vertroebeld mijn hele beeld totdat ik dit bewust krijg en weet dat deze angst er best mag zijn, maar het hoeft niet mijn beeld te vertroebelen. En dan draait alles weer om en voel ik vertrouwen. Vertrouwen dat ik mijn weg hierin ga vinden. Ik voel dat angst er voor zorgt dat ik overgeleverd ben aan de situatie en als ik in vertrouwen zit dan ziet mijn wereld er heel anders uit.
