Naast de angst na het herseninfarct voel ik ook dat dit een wake up call is. Dit is een heel sterk gevoel en laat mij niet meer los. Eén ding weet ik nu al heel zeker… Het roer moet om! Van het ene op het andere moment is alles 180 graden gedraaid. Mijn leven, ik, word van het ene op het andere moment stop gezet en dat is niet zonder reden. In de loop van de tijd zie ik helder dat dit de derde keer is in mijn leven dat ik stop word gezet. Het begon met een burn-out, daarna een auto ongeluk en nu een herseninfarct. Waarom? Omdat ik geen grenzen voelde? Altijd maar door ging, geen rem had en het ook nooit genoeg was?
Nu zie ik heel duidelijk dat ik na het auto ongeluk koste wat kost mijn leven weer heb opgepakt om zo normaal mogelijk door te gaan. Totaal niet bezig met signalen van mijn lichaam. Nu zie ik dat dat me volledig heeft uitgehold, leeggezogen, al mijn voorraadjes energie heeft uitgeput en gek genoeg kon ik het niet stoppen. Ergens ver weg had ik wel in de gaten dat het zo niet door kon gaan, maar ik kreeg de noodrem niet gevonden. En dan overkomt me een herseninfarct en het brengt iets heel wonderlijks met zich mee.
Al vele jaren ben ik bezig met mijn persoonlijke ontwikkeling en al vaker heb ik te horen gekregen dat ik niet volledig geïncarneerd ben. Het was een boodschap die ik hoorde, maar niets aan kon doen. Geen idee hoe ik dan wel meer kon incarneren, meer in mijn lichaam kon komen. Nou… het klinkt misschien bijzonder, maar ik voel dankbaarheid dat dit herseninfarct mijn leven doorkruist, want ik zit meer in mijn lichaam! Ik voel mijn lichaam, ik kan er contact mee maken. Ik voel wanneer ik moe ben, ik voel wanneer ik over grenzen ga. Ik voel wanneer de energie op is en nu begrijp ik dat ik dit nooit kon ervaren, want ik was niet aanwezig in mijn lichaam. Dat bedoelen ze dus met niet volledig geïncarneerd zijn.
Nu kan ik luisteren naar de fluistering van mijn lichaam en mag gaan oefenen om de stemmen in mijn hoofd die schreeuwen tot bedaren te brengen en de fluisteringen te gaan volgen. Hier is één heel duidelijk moment voor geweest om helder te krijgen hoe dit voor mij werkt.
Er lag een grote stapel kleren om te strijken, want dit was wel zo’n beetje het laatste waar ik mee bezig was. Ik begon met weinig energie te strijken en een stemmetje in mij zei steeds dat ik gewoon die hele stapel kon wegstrijken en ik pakte kledingstuk na kledingstuk. Ergens begon mijn lichaam er tussendoor te fluisteren: “Het is genoeg, ik heb niet veel energie.” Maar de stem die zei dat ik door moest gaan was vele malen dringender en ik pakte weer een kledingstuk, terwijl ik voelde dat ik moe was, dat de grens bereikt was en toch pakte ik nog een kledingstuk. En toen drong door waar ik mee bezig was en heb het strijkijzer uitgezet en ben met deze stemmetjes in gesprek gegaan. Ik dacht echt: ‘Als mensen me hier horen, denken ze dat ik rijp ben voor de psychiatrie’, maar ik kreeg helder dat “de renner” in mij, waardoor ik maar niet kon stoppen, nooit een stop had gehad en mijn lichaam dit nu kon aangeven. Ze konden gaan samenwerken. Wat een openbaring!
En nu mag ik gaan oefenen…
