Er zijn verschillende soorten moe en ik kende er één van… gewoon moe.
Tijdens mijn revalidatieperiode na het auto ongeluk is mij veel verteld over vermoeidheid en deze kwartjes beginnen nu plotseling te vallen. Je kunt mentaal moe zijn en deze is bij mij best snel aanwezig als er te veel prikkels zijn en jeetje, wat zijn er ontzettend veel prikkels! Dat kan al een klein geluid zijn, een geur, bewegende beelden. Maar ook de lijnen van stoeptegels, de kleuren en ontzettend drukke patronen buiten wanneer ik over straat wandel en de televisie.
En dan wordt duidelijk hoeveel impact televisie kijken heeft, want in de eerste week na het herseninfarct kijk ik gewoon mee naar de televisie, maar na een klein uurtje gaat mijn rechter been en arm een eigen leven leiden. De spieren van mijn been trekken samen, waardoor het onrustig begint te schoppen of zich juist optrekt en ik kan het niet controleren. De spieren in mijn schouder beginnen ook te trekken en het voelt heel onrustig. Dit gebeurt telkens weer en na een paar dagen krijg ik de ingeving om eens geen tv te kijken… Wat een goed idee, want zonder tv is er niets aan de hand, mijn arm en been blijven rustig.
Je kunt ook fysiek moe zijn en deze vraagt veel aandacht. Even een korte impressie van mijn dagindeling: opstaan, half uur bijkomen. Eten, half uur tot een uur bijkomen. Douchen is een enorme energieslurper en vraagt meer dan een uur tijd om bij te komen en zo vraagt elke lichamelijke inspanning ook een noodgedwongen tussenperiode van rust. Het kan gewoon niet anders. Rust die ik nooit inbouwde. Rust… een woord dat niet in mijn woordenschat en bij mijn bezigheden hoorde en nu kan ik niet anders.
Ondertussen begin ik ook een andere vermoeidheid waar te nemen. Deze voelt als een grauwe, zware, dikke en verstikkende deken die over mij heen ligt en zorgt dat ik niet meer in beweging kom. Deze ‘deken’ ontneemt al mijn levenslust, maakt me een soort van futloos en apathisch en het kost heel wat mentale kracht om me daar onder uit te worstelen. Onder deze deken lijkt het alsof ik totaal geen energie heb, maar als ik er onderuit kom dan ontdek ik dat er wel energie is om iets kleins te doen en deze ervaring zorgt er voor dat ik me toch telkens weer kan oppakken.
En dan ervaar ik dat er nog een vierde soort vermoeidheid is. Ik voel deze wel en voel ook dat deze zich onderscheidt van de andere soorten, maar ik heb er geen woorden voor. Ik krijg deze niet omschreven en daar blijft het bij totdat ik op internet een site vindt waar deze precies beschreven staat en het voelt als opluchting en erkenning.
Zo was het de eerste weken tot maanden. Nu is er gelukkig al weer veel verandert. De grauwe deken is nu een grauwe sluier die soms meer en soms minder aanwezig is. De overprikkeling lijkt zachter geworden en ben ik aan het trainen. De lichamelijke vermoeidheid gaat met ups en downs en wat ik tot nu toe vooral leer is om binnen alle marges te blijven door naar mijn lichaam te luisteren. En natuurlijk ga ik er soms overheen en soms zelfs heel ver, maar het grote verschil is dat ik toen dagen nodig had om daarvan te herstellen, nu gelukkig al weer veel korter.
Ik voel dankbaarheid dat ik nu meer in mijn lichaam zit en zo veel duidelijker kan onderscheiden, ervaren en voelen.
