Het moment is nu daar dat ik mijn eerste blog heb geschreven over ademhaling en het was een heel proces tot dit moment.
Dit proces wil ik graag woorden geven.
Het begint met de opleiding voor bewustZijn in het Patriciërshuis. Daar schreef ik verslagen over dat wat ik ervaarde en leerde en hier kwam al naar voren dat ik een verhaal of sprookje over mijn leven zou kunnen schrijven. Ik kon er toen nog niets mee, maar er werd wel een zaadje geplant.
Jaren daarna las ik een blog van iemand en in mij fluisterde een zacht stemmetje: “Dat kan jij ook”.
Meteen nadat ik dit stemmetje gehoord had, kwamen er hele andere stemmen die dit zachte stemmetje overschreeuwden. Dit waren onder andere “Meneer Overtuiging” en “Mevrouw Onzeker”.
Meneer Overtuiging is er vast van overtuigd dat ik dit echt niet kan, dat dit ook echt niet gaat gebeuren en denk maar niet dat jou dat gaat lukken!
Mevrouw Onzeker doet nog een duit in het zakje door me te vertellen dat ik dit domme idee maar beter kan vergeten, want stel dat het je niet lukt en heb je wel de juiste woorden?
En zo gingen ze samen nog enige tijd door en verdween dit idee naar de achtergrond, maar er was wel dat bijzondere zaadje dat al eerder geplant was.
Er ging veel tijd overheen en nu alweer een jaar geleden begon ik met de opleiding tot ademcoach. Na elk opleidingsweekend schreef ik een verslag en uiteindelijk moesten we een eindverslag schrijven. Bij de diploma-uitreiking kreeg ik van mijn docente het advies om blogs te gaan schrijven, want ze wist zeker dat ik dat zou kunnen en daar werd het zaadje weer gezien en kon het weer een stukje groeien.
Ook nu kwamen Meneer Overtuiging en Mevrouw Onzeker weer naar de voorgrond, maar er was ook iets anders. Door de ontwikkeling die ik heb mogen doormaken, heb ik geleerd me steeds meer open te stellen voor de fluisteringen in mij en deze serieus te nemen. Zo groeide het zaadje meer en meer en daarmee ook het plan om blogs te gaan schrijven.
Er kwamen allerlei ideeën in mij op en vol enthousiasme ben ik begonnen met schrijven, maar steeds weer eindigde ik op een dood spoor en ja hoor Meneer Overtuiging en Mevrouw Onzeker kregen weer alle ruimte om zich te laten horen en ik geloofde ze ook echt. Hierdoor leek de zachte fluisterstem haar kracht te verliezen en naar de achtergrond te verdwijnen, het zaadje werd bedekt.
Zo ging er weer geruime tijd overheen en bleef dit project liggen.
Maar er kwam weer een moment dat de fluisterstem zich liet horen om toch nog eens te kijken naar dat wat ik al geschreven had.
En nu zag ik wat ik eerder niet kon zien toen Meneer Overtuiging en Mevrouw Onzeker ervoor stonden. Ik had al iets en met wat kleine aanpassingen had ik zo maar mijn eerste blog geschreven. Yes, het is me gelukt! Dit voelt goed!
En het zaadje groeide flink en stond klaar om voor het eerst haar kopje boven de aarde uit te steken.
Hierdoor verscheen er plotseling een meisje. Het meisje dat zich veel liever verstopt, omdat het zich zo kwetsbaar voelt en verscheen er weer een nieuwe drempel.
Wat gaat me hier nu bij helpen?
In ieder geval zoeken naar een veilige basis en zachtheid door de tekst eerst te laten lezen aan mensen die ik vertrouw en zo kan Mevrouw Onzeker en het meisje deelnemen in het geheel en krijgt innerlijke zekerheid en veiligheid een kans om te groeien.
Daarbij ontdek ik dat Meneer Overtuiging ook een andere kant heeft. Zijn overtuigingskracht kan me juist helpen een poging te wagen om blogs te gaan schrijven, want het gaat niet alleen om het resultaat, maar vooral om het proces.
Alle stemmen komen zo in een ander daglicht te staan, waardoor hun verborgen krachten samengevoegd kunnen worden tot een positieve vibe. Dit alles dankzij dat zaadje, dat niet opgeeft en me op mijn weg zet als ik er maar open voor blijf om ernaar te luisteren.
En zo groeit het zaadje mee. Het zoekt zich een weg door de bodem om voor het eerst haar kopje boven de aarde uit te steken en de zon, de wind en de regen te mogen ervaren. Het krijgt de kans om volledig tot groei en bloei te komen.
